Voorwoord

 De Volle Evangeliebeweging in Suriname groeit. Waar groei is, ontstaat ook spanning. In een serie beschouwingen wordt ingegaan waarom onenigheid binnen de gemeenten voorkomt, hoe tweedracht ontstaat en vooral: hoe echte eenheid bewerkstelligd zou kunnen worden.

Elk hoofdstuk biedt inzicht, perspectief en een oproep tot verzoening. Niet om te oordelen, maar om wakker te maken. Verdeeldheid kan geen genezing brengen aan een verscheurde samenleving.

Foto’s hebben slechts een illustratieve bedoeling.

 Hoofdstuk 1

Een bezinnende blik op een verscheurd lichaam

 In dit hoofdstuk wordt verkend waarom spanningen en verdeeldheid ook binnen de Volle Evangelie Gemeenten voorkomen. Er wordt bloot gelegd hoe menselijke zwakheden als trots en misverstanden verdeeldheid veroorzaken in gemeenschappen die streven naar liefde en verzoening.

De mens is geschapen naar Gods beeld, maar bewoont een wereld waarin het stof voortdurend wordt opgeschud door verdeeldheid. Waar twee of drie samenkomen in Zijn Naam, is Christus in hun midden. Waar mensen samenkomen, komen ook meningen, karakters, ambities en zonde bijeen. Zo is het ook binnen de Volle Evangeliebeweging, zowel in Suriname als wereldwijd.

Het ideaal van eenheid is prachtig en verheven. De praktijk is vaak een ander verhaal. Wie de geschiedenis van de Volle Evangeliebeweging kent, weet dat zij geboren werd uit vernieuwing. Uit het verlangen terug te keren naar de wortels van het christelijk geloof. Het is een beweging die sterk op beleving en charisma drijft. Het risico op scheuring is groot binnen in de gelederen.

Achter de schermen

 Wij horen in Suriname de lofzangen luid en zien vurige gebedssamenkomsten. Achter de schermen borrelen spanningen. Leiderschap is soms niet dienstbaar maar heerszuchtig. Geestelijke gaven worden soms verheven boven het Woord. En waar persoonlijke eerzucht zich mengt met geestelijk vuur, ontstaat een gevaarlijke cocktail.

Het is een strijd van vlees en geest. Het vlees begeert tegen de Geest in, en de Geest tegen het vlees in. Deze strijd speelt zich niet alleen af in het hart van de gelovige, maar ook binnen de geloofsgemeenschappen. Er is: rivaliteit tussen gemeenten, conflicten over leerstellingen, botsingen over leiderschap, financiële ondoorzichtigheid en karaktermoord en roddel in de wandelgangen, van wat een huis van vrede zou moeten zijn.

Sleutel tot eenheid

 Is het land verloren? Allerminst. Juist het besef van de menselijke gebrokenheid opent de weg naar herstel. De Bijbel roept op tot verontmoediging. Niet met de vinger naar de ander, maar met de blik naar binnen. Als de leiders zouden knielen en zeggen: “Heere, laat het bij mij beginnen,” zou er al iets breken van de muur van verdeeldheid. De oplossing ligt niet in regels, structuren of titels, maar in nederigheid. De Zoon van God waste de voeten van Zijn leerlingen. Hij, de hoogste, boog het diepst. Daar, in die houding ligt de sleutel tot eenheid.

Ouderen zouden jongeren de ruimte moeten geven om fouten te maken en te groeien. Jongeren zouden ouderen moeten eren en luisteren naar hun levenswijsheid. Leiders zouden moeten afleren zichzelf te zien als bezitters van de Waarheid en leren elkaar als broeders te begroeten, ook al denken zij verschillend over zaken.

Verzoening is goddelijk

De omgang met elkaar moet geen geest van verwarring zijn, maar van orde en vrede. De kracht van de Volle Evangeliebeweging was nooit het perfecte leiderschap of de foutloze leer, maar het verlangen om God te ontmoeten. Als dat vuur behouden blijft en men tegelijk bereid is het eigen ik te kruisigen, is er hoop op herstel.

Scheuringen zijn menselijk, verzoening is goddelijk. Het evangelie dat beleden wordt is het Woord van verzoening. Laat de gemeenten dat centraal stellen. In essentiële zaken eenheid, in onbelangrijke zaken vrijheid, en in alles liefde.

Henk Doelwijt

Volgende week woensdag in hoofdstuk 2: hoe de Volle Evangeliebeweging in Suriname eenheid zoekt in de multiculturele samenleving.