De verkiezingen naderen, en de politieke arena gonst van beloften, verwijten en sluwe tactieken. Maar wat zien we werkelijk gebeuren? Een strijd waarin ‘Ik’ en ‘Wij’ met elkaar in conflict zijn.

De zwakte van de campagnes

De oppositie lijkt gevangen in een reflex van kritiek. Alles wat de tegenpartij verkeerd doet, wordt breed uitgemeten. Maar een campagne die enkel drijft op wat misgaat, biedt geen perspectief. Het volk wil niet alleen weten wat er in het verleden fout is gegaan, maar ook wat wél goed was en vooral: wat beter kon. Zonder die balans is er geen geloofwaardig alternatief.

De Pontius Pilatus-houding

Er is een schroom om kleur te bekennen. Niemand durft expliciet uit te spreken wat voor leider Suriname nodig heeft. Iedereen weet het: een leider zonder strafblad, iemand met een heldere visie en ruggengraat. Maar uit angst om mogelijke samenwerkingspartners voor het hoofd te stoten, blijft de Srananman vaag en voorzichtig. Dit is politiek zonder lef, zonder principes. Wie geen duidelijke keuzes durft te maken, wordt door de kiezer afgestraft.

De slag om consumentisme

Elke partij die zichzelf profileert als de gever, de brenger van onmiddellijke genoegdoening. Wegen, bruggen, voedselpakketten – het zijn geen investeringen in de toekomst, maar tijdelijke pleisters. Dit is het vader en vrede-model: speel in op de ontevredenheid, geef cadeautjes en win de gunst van de massa. Maar waar eindigt dit? In schulden, in stagnatie, in het opofferen van duurzame ontwikkeling voor kortstondige voldoening.

De groep die niet ontwaakt

Met 45% van de bevolking die nog geen vierdeklasser werk- en denkniveau heeft, is het makkelijk om propaganda te herhalen en dezelfde valkuilen te laten bestaan. De vraag is: wie durft het volk wakker te schudden? Wie heeft de moed om te zeggen: ‘Dit pad leidt naar armoede, niet naar groei’?

Consumptie boven ontwikkeling

Een coalitie met een partij die consumptie boven ontwikkeling stelt, is gedoemd te mislukken. De massa kiest altijd voor de onmiddellijke beloning. Een ontwikkelingsvisie wordt verworpen als het betekent dat offers gebracht moeten worden. Het politieke veld is geen plek voor naïviteit: je wint het niet van een partij die de bevolking leert te leven op schulden en leningen zonder toekomstperspectief.

De politieke oneerlijkheid

Als je in je campagne al geen hogere ethische eisen stelt, hoe kun je dan verwachten dat kiezers geloven in een beter Suriname? Macht en status lijken belangrijker dan principes. Maar de echte vraag is: durven we tegen de stroom in te gaan en voor integriteit te kiezen? Of laten we ons opnieuw verleiden door glitter en glamour, terwijl het land afglijdt?

Op wie stemmen we?

De kiezer heeft een zware keuze. Gaan we voor onmiddellijke voldoening, wetende dat de rekening later komt? Of kiezen we voor een moeilijke, maar duurzame weg?

Dit is het moment waarop ‘Ik’ en ‘Wij’ botsen. De individuele verlangens versus het collectieve belang. De vraag is: wie durft ‘Wij’ boven ‘Ik’ te plaatsen?