August 26, 2025

Een halve eeuw Huize Albertine https://youtu.be/SG5Fr5jGLJ8 De geschiedenis van vijftig jaar zorg en gemeenschapszin Aan de Mr. Jagernath Lachmonstraat in Paramaribo staat een christelijke vesting die meer is dan een herberg. Het draagt een naam die warmte oproept: Huize Albertine. Wat begon als een antwoord op een sociale nood, groeide in de afgelopen vijftig jaar uit tot een baken van zorg, menselijkheid en gemeenschap. De geschiedenis van Huize Albertine weerspiegelt niet alleen de ontwikkeling van een instelling, maar ook die van Suriname zelf: de zoektocht naar waardige zorg, gemeenschapszin en solidariteit in een snel veranderende wereld. Oorsprong bij de geboorte van de Republiek Kort voor Suriname zich op 25 november 1975 losmaakte van het Koninkrijk der Nederlanden en als jonge republiek de toekomst tegemoet ging, werd ook Huize Albertine werkelijkheid. Het was een tijd van hoop, maar ook van grote uitdagingen. De onafhankelijkheid bracht trots en verwachting, maar ook onzekerheid over de inrichting van de nieuwe samenleving. Terwijl in het parlement de Grondwet werd besproken, ontstond elders in de stad een ander teken van natievorming: een huis dat zorg zou bieden aan de ouderen en kwetsbaren die in de nieuwe republiek niet vergeten mochten worden. Het is daarom betekenisvol dat Huize Albertine en de Republiek Suriname even oud zijn. Beide dragen een halve eeuw geschiedenis, beide hebben stormen doorstaan, en beide staan nu voor de vraag hoe zij toekomstbestendig kunnen zijn. Pionieren met beperkte middelen De eerste jaren waren eenvoudig en kwetsbaar. Toch was er overvloed in iets anders: toewijding. Religieuze en maatschappelijke vrijwilligers, vaak vrouwen en leden van de kerk, droegen het werk. Er wordt verteld dat in de eerste maanden een oude mevrouw, die haar kinderen naar Nederland had zien vertrekken, elke ochtend vroeg in de tuin zat en zacht Surinaamse liederen neuriede. “Hier voel ik me niet alleen,” zei zij vaak tegen de jonge verpleegster die haar thee bracht. Zulke intieme momenten maakten van Huize Albertine méér dan een tehuis, het werd een thuis. Groei en professionalisering In de jaren tachtig en negentig groeide Huize Albertine uit tot een volwaardig verzorgingshuis. Er kwam een bestuur met duidelijke statuten, samenwerkingen met kerkelijke en maatschappelijke organisaties, en er werd meer structuur aangebracht in de zorgverlening. Dankzij donaties uit de gemeenschap en steun vanuit de diaspora in Nederland werd het huis steeds sterker. Een vrijwilliger herinnerde zich: “We hadden het niet breed, maar er is nooit een dag geweest dat iemand zonder zorg of eten ging slapen.” Huize Albertine werd zo niet alleen een plek van zorg, maar ook een plaats van volharding en inventiviteit. Stormen en uitdagingen De geschiedenis van Huize Albertine is niet los te zien van die van Suriname. De economische crisis van de jaren tachtig, politieke instabiliteit en migratiegolven drukten zwaar op de instelling. Er waren momenten dat salarissen niet op tijd betaald konden worden en medicijnen schaars waren. Toch kwam er steeds hulp: familieleden, kerkgenoten en buurtbewoners die insprongen, studenten die zangmiddagen organiseerden. Die saamhorigheid hield het huis overeind. Het werd een spiegel van wat Suriname zelf kenmerkt: overleven door verbondenheid. Zorg met een gezicht Aan het begin van de eenentwintigste eeuw ontwikkelde Huize Albertine zich verder als een instelling die niet alleen zorg bood, maar ook een eigen identiteit uitdroeg. Het huis werd een symbool van Surinaamse zorgcultuur: een mengeling van professionaliteit en gemeenschapszin, geworteld in christelijke waarden maar open voor iedereen. Kerst en andere hoogtijdagen worden er feestelijk gevierd, vaak met bijdragen van scholen en bedrijven. Kinderen kwamen zingen en dansen, padvinders brachten cadeautjes en ondernemers schonken pakketten. Voor bewoners zijn dat momenten die hun dagen kleurden. Een oud-bewoner zei eens: “Ik dacht dat ik hier mijn laatste dagen zou tellen, maar ik heb hier weer leren lachen.” Vijftig jaar later: een dubbele herdenking In 2025 markeren zowel Suriname als Huize Albertine hun vijftigjarig bestaan. Een halve eeuw Republiek, een halve eeuw Huize Albertine. Het is alsof hun geschiedenissen parallel hebben gelopen: beide geboren in een tijd van verwachting, beide gevormd door strijd, beide gedragen door de gemeenschap. Terwijl Suriname op 25 november 2025 het jubileum van zijn onafhankelijkheid viert, viert Huize Albertine tegelijk het jubileum van zijn bestaan – een dubbele herdenking die symbool staat voor de verwevenheid tussen land en gemeenschap. Reflectie en toekomst De geschiedenis van Huize Albertine leert ons drie dingen: zorg is gemeenschapswerk. Zonder vrijwilligers, donateurs en familieleden zou het huis nooit hebben kunnen bestaan. Zorg is cultuur. Het gaat niet alleen om medische begeleiding, maar ook om de warmte van een maaltijd, het samen zingen en het vieren van tradities. Zorg is toekomst. Met de toenemende vergrijzing en sociale veranderingen blijft de noodzaak bestaan om huizen als Albertine te versterken en door te ontwikkelen. De vraag voor de komende vijftig jaar is hoe Huize Albertine kan blijven aansluiten bij de noden van een nieuwe generatie ouderen: met digitale middelen, met meer gespecialiseerde zorg, maar vooral met dezelfde menselijke warmte die er vanaf de eerste dag aanwezig was. Liefde Een halve eeuw Huize Albertine is een halve eeuw liefde in praktijk. Het verhaal van dit huis is een verhaal van trouw aan ouderen, aan de gemeenschap, aan de overtuiging dat een samenleving pas werkelijk beschaving toont in de manier waarop zij met haar kwetsbaarste omgaat. Huize Albertine heeft vijftig jaar lang bewezen dat zorg niet alleen een taak van de staat is, maar vooral een daad van menselijkheid. En die boodschap klinkt verder dan de Lachmonstraat – zij is een erfenis voor Suriname als geheel.  Henk Doelwijt