De macht van taal
De macht van taal Overtuigingskracht is niet neutraal. In de politieke arena van Suriname fungeert taal als instrument van macht, verwarring en beïnvloeding. In deze zevende aflevering analyseren we hoe beleidsmakers, woordvoerders en politieke leiders taal inzetten om de werkelijkheid te vervormen, weerstand te ontwijken en grip te houden op het publieke debat. De strijd om woorden is vaak belangrijker dan de strijd om feiten. Beinvloeden wat mensen denken over wat ze denken Overtuigingskracht is het kiezen van woorden die de interpretatie van een situatie vooraf beïnvloeden. Een “steunmaatregel” klinkt positief, maar een “noodoplossing” schetst een crisis. Een “hervorming” klinkt modern, maar kan in feite een bezuiniging zijn. Wie de taal kiest, bepaalt het speelveld van het debat. In Suriname wordt overtuigingskracht (framing) toegepast om maatschappelijke onvrede te neutraliseren of het falen beleid te verzachten. Burgers worden “uitgedaagd” in plaats van geconfronteerd. Problemen worden “geherstructureerd”. Verantwoordelijkheid wordt verspreid in vage termen als “structurele beperkingen” of “onvoorziene omstandigheden”. Vaagheid als overlevingsstrategie Een ander wapen is opzettelijke vaagheid. Beleidsdocumenten staan vol abstracte taal: “optimaliseren”, “verduurzamen”, “efficiënter inzetten”. Deze begrippen suggereren daadkracht, maar verhullen het gebrek aan meetbare actie. Vaak zijn ze bedoeld om alles en niets tegelijk te betekenen. Deze vaagheid biedt bewegingsruimte. Het maakt het moeilijk om beleid te toetsen, verantwoordelijken aan te spreken, of voortgang te meten. Vaagheid is de camouflage van onzekerheid, belangen en gebrek aan visie. De strijd om het narratief Naast framing en vaagheid is er nog een derde laag: het narratief. Welk verhaal vertelt de overheid over zichzelf? Wie komt in beeld, wie wordt weggelaten? In Suriname overheerst het narratief van vooruitgang ondanks tegenslag. Kritiek wordt in dat verhaal vaak neergezet als negatief, of politiek gemotiveerd. Media en voorlichtingsdiensten worden zo deel van de machtsstructuur. Ze herhalen boodschappen, marginaliseren afwijkende stemmen en hullen falend beleid in de mantel van nationale trots. Het gevolg: de democratische dialoog wordt monoloog. Naar een taal van waarheid en verantwoordelijkheid Als taal zo machtig is, moet er ook een tegenmacht zijn. Die ligt bij burgers, journalisten, schrijvers en opvoeders. Suriname heeft behoefte aan een taal die verheldert in plaats van verhult. Een taal die ruimte geeft aan verschil, kritiek en waarheid.
